Իրականում, դիտարկումներս ուսումնական երրորդ շրջանի` ձմեռային ճամբարի հետ կապված շա՜տ շատ են, սակայն սկզբից էլ ասում եմ, որ նյութս ավելի կենտրոնացված է քննադատական ռեալիզմին համարժեք բովանդակության վրա, հակառակ դեպքում, դրականը միշտ քննարկվում է:
Առհասարակ ինքս շատ եմ սիրում մեր դպրոցի ճամբարները: Դրանք մեծ բավականություն են տալիս սովորողներին, թույլ են տալիս ինքնասդրսևորվել, բացահայտումներ կատարել, ժամանակ անցկացնել ամենահաճելի միջավայրում և ինչ որ ժամանակահատված մոռանալ դասերի ծանրաբեռնված օրակարգի մասին: Այս ամենը երանելի նկարագրություն է, և իրականում էլ է այսպես, սակայն միայն մեկ տեսանկյունից: Իրականում, եթե հանենք մեր ծուլությամբ պատվածք վարդագույն ակնոցները և թույլ տանք, որ իրատեսական դաշտն ամբողջովին բացվի մեր աչքի առջև, կնկատենք ճամբարի էության մեծաքանակ բացասական կողմերը: Նախ առաջինը. երկար ընտրված ժամանակահատված և ընթացքում ժամանակի վատնում (խոսքն ավելի շատ վերաբերվում է ձմեռային ճամբարին): Ձմեռային ճամբար, ընդհանուր երեք շաբաթ տևողությամբ ոչ լիակատար ազատություն և մեծ ժամանակային ընթացք` դեպի ոչինչ: Իրականում, “դեպի ոչինչ” արտահայտությունը խիստ է հնչում, քանզի այն կախված է տարբեր ջոկատային գործունեությունից, սակայն, ընդհանուր, այն ինչ արվում է 3 շաբաթվա ընթացքում, այն վայրերը, որտեղ այցելում են, այն խաղերը, որոնցով խաղում են, մի խոսքով, այն ինչ որ իրականացվում է, կարելի է տեղավորել անգամ 1 շաբաթվա մեջ: Շատերին (սովորողներին) դուր է գալիս, որ այն տևում է 3 շաբաթ, և իրենց թույլտվությամբ այն միգուցե անգամ երկարեր մինչև…. մինչև անվերջություն, դե ու՞մ դուր չի գալիս ազատությունն ու “պարապությունը”` ոչ դաս, ոչ տնային…: Սակայն ո´չ, դպրոցն ի սկզբանե ստեղծված է գիտելիքների աղբյուր հանդիսանալու համար, և իրականում ճամբարի ընթացքում մենք շատ ու շատ արդյունավետ ինֆորմացիա ենք ստանում, այն, ինչը չենք ստանում սովորական առարկայական ծրագրից, սակայն այն գերագնահատված է, մեծամասամբ սովորողները ավելի շատ ընկալում են պարապության համը, քան այն ամենը ինչը տրվում է ճամբարի ընթացքում: Սովորողները այն օգտագործում են իրենց ի օգուտ: Դե, իրականում ի վնաս, սակայն, շատերի “ի օգուտը” ոչինչ չանելն է: Հաշվի առնենք այն, որ ծնողներն այդ ընթացքում` մեկ ամիս, վճարում են ուսման համար նույնքան, ինչքան մյուս ամիսներին, երբ մեզ գիտելիք են տալիս, սակայն այս ամիս, մեզ “գիտելիք է տալիս”, մեզ հետ ժամանակ է անցկացնում մեկ ուսուցիչ: Նաև գնում ենք տարբեր վայրեր, որոնց համար իհարկե վճարում ենք առանձին: Համաձայն եմ, ծնողների համար այս ամենը զվարճանքի առիթ չէ: Սակայն, նաև հարկավոր է համաձայնվել, որ այս օրերին սովորողնորը կարողանում են ժամանակն օգտագործել տարատեսակ վայրեր այցելելու, շփման և նոր ընկերներ ձեռք բերելու, գիրք ընթերցելու կամ որևէ նախագիծ իրականացնելու համար, բայց, նորից` “ի օգուտը” տարբեր սահմանումներ է կրում:
Հանգիստ պետք է յուրաքանչյուրիս, մեծ, թե փոքր, կրտսեր դասարանի սովորող, թե բարձր դասարանում պատանի: Բոլորս էլ ցանկանում ենք հանգստանալ, սակայն ճամբարի ժամանակահատվածը և դրա “կառուցվածքը” բալանսավորված չէ և կարծում եմ, որ այն կարող է մասնատվել: Ավելի լավ է, որ այդ 3 շաբաթները բաժանվեն ամիսների մեջ, կամ միգուցե ավելի մանր մասնատվեն և լինեն հստակ որոշված օրեր, որոնց ժամանակ մենք կունենանք հանգիստ, կշփվենք, կզվարճանանք, իհարկե կսովորենք, կինքնարտահայտվենք և կզարգանանք այնպես, ինչպես մենք ենք ցանկանում: Շատերի համար դրանք նորից կլինեն արդյունավետ, շատերի համար էլ, միգուցե ուղղակի հնարավորություն մեկ-երկու օր ծանրաբեռնված դասերից ազատվելու: Եվ վերջի վերջո, սիրու՞մ եմ ես ինքս ճամբարը, սիրում ե´մ, և 2023թ.-ի ձմեռային ճամբարը իմ 11-րդ ձմեռային ճամբարն էր կրթահամալիրում(առաջին իսկ դասարանից): Ես սիրում եմ մեր դպրոցը` իր երկուկողմանի հայացքներով և տարբերվող ծրագրերով լեցուն լինելու համար: Դե, դուք էլ քննարկե՜ք, տեսնենք դու՞ք ինչ եք ասում:
Օգնող հարցադրումներ`
Ջանիկյան Արթենի 