Ուզես, թե ոչ, մեկ օր բախվում ես կյանքի անկարելի նույն պարբերական ընթացքից ազատվելու, այն թոթափելու անհագ իղձին: Գալիս է օր, երբ դու կորցնում ես քո կյանքի ղեկը տիրապետելու, ղեկին լինելու հնարավորությունը… անգամ իրավունքը: Երբ ուղղակի չես էլ գիտակցում, որ իրոք դու մխրճվել ես ինչ որ մի մութ ճանապարհի արագավազ ավազի (зыбучий песиок) մեջ, ուր գնալով ավելի ու ավելի ես մխրճվում ՝ կորցնելով քո առջևում երևացող ճանապարհի պատկերը: Դու ընկնում ես կյանքի անդադար նույնական ռիթմի անվերջ օղակի մեջ, որը քեզ տանում է խորտակման, և ամեն անգամ փորձելով այդ ամենից ազատվել դու հանդիպում ես էլ ավելի մեծ խնդրի։ Արագավազ ավազն ունի մի օրենք, երբ դու բոլոր ուժերդ գործադրում ես, որպեսզի դուրս գաս դրանից, անդադար շարժվում ես, թափահարում ոտքերով ձեռքերով, շարժվում մարմնով դեպի վեր, ապա այն քեզ ավելի արագ է կուլ տալիս, քան հանգիստ և անշարժ ժամանակ: Ահա դրա յուրահատկությունը և եթե նկատել ես, ապա կյանքիդ ղեկը կորցնում ես հենց այն ժամանակ, երբ ամեն ինչ կարծես շարժվում է ոչ քո կամքով, այլ ուղղակի, քանի որ պետք է այդպես ընթանա, և կյանքիդ ղեկի մոտ կանգնելու հնարավորությունը ավելի է քեզնից հեռանում հենց այն ժամանակ, երբ ընկնում ես կյանքի այս կամ այն շտապ գործը ավարտելու, սա անելու, նա անելու, վազելու, որ հասցնես, ամեն ինչ կատարես, բայց… մի վայրկյան: Հապա մի կանգ առ: Նայիր շուրջդ: Նայիր, թե ուր քեզ հասցրեցիր, տես, թե որտեղ ես: Դու անգամ չես տեսնում առջևումդ պատկերդ, ապագադ և վաղվա օրդ: Դու ընկել ես կյանքի քեզնից անկախ հոսքի մեջ, կառչել դրանից ու կարծես քոնը դարձել, բայց քեզ կառավարողն արդեն վաղուց էլ դու չես…։ Եվ հապա, ի՞նչ ես ուզում անել, ի՞նչ նպատակներ ունես, ինպիսի՞ ձգտումներ: Կյանքի այս անցուդարձի մեջ դեռ հիշու՞մ ես դրանց մասին: Իսկ այս ամենը նպաստելու է ապագայի՞դ, թե՞ ուղղակի ժամանակդ ես վատնում: Չէ՜… հույս ունեմ ինձ պես պատասխանդ “այո” չի լինի…: Հույս ունեմ, որ գիտակցում ես, թե ինչ ես անում ու մեծ հույս ունեմ, որ ինձ պես արագավազ ավազի մեջ մխրճված չես: Եվ այո, ես էի հենց այն մեկը, ով բախվել էր կյանքի անվերջ նույն պարբերականությանը և այդ ամենը ինչ որ կերպ տիրապետելու անվերջ փորձերից ազատվելու և ամենը թոթափելու տենչանքով մեկը: Ես էի արագավազ ավազի մեջ մխրճված և կյանքի առջևում պատկերը կորցրած մեկը…: Հույս եմ տածում, որ դու հենց այն իմաստուններից ես, ով սովորում է ուրիշների սխալների վրա, քեզ հաջողություն եմ մաղթում: Մի շտապիր, այլ հստակ քայլիր առաջ՝ դեպի քո կյանքը, ամուր պահելով քո կյանքի ղեկը, իսկ գրպանում՝ ներքին կողմնացույցդ, և եթե անգամ ընկել ես թակարդը, ապա մի շտապիր և մի փորձիր դուրս գալ այդ ամենից՝ նույնն անելով, թույլ տուր, որպեսզի քեզ օգնեն, օգնեն փիլիսոփաները, գրողները, կամ ինձ պես, ինչ որ երևի թե անծանոթը:
Ջանիկյան Արթենի 