- Կարդացեք ստեղծագործությունը:
- Ո՞րն է ստեղծագործության գաղափարը:
Ստեղծագործության գաղափարը կայանում էր մարդկանց աշխարհայացքների ընկալման եւ դրսեւորման մեջ։ Կար մի ծառ, ով ապրեց մի քանի դար։ Կար նաեւ թիթեռ, ում կյանքի տեւողությունը մեկ օր էր։ Սակայն թիթեռն այդ մեկ օրը ապրում էր այնպիսի հաճույքով եւ երջանկությամբ, առանց որեւէ մտահոգության եւ անհանգստությամբ, ինչպես չէր ապրում եւ վայելում կաղնին ՝ իր դարեր շարունակ կյանքի ընթացքում։ Թիթեռը արժեւորում էր իր մեկ օր կյանքը, եւ այդ մեկ օրը ապրում էր այնպես, որ վայելեր ամեն փոքր մանրուք։ Նա ապրում էր այնպես, որպեսզի հիանա ամենով եւ ոչնչի համար չափսոսա։ Նա չէր բողոքում, չէր տրտմում, նա զվարճանում էր եւ հիանում իր թեկուզ եւ կարճ, սակայն հնարավորինս հագեցած կյանքով։ Ըստ իս, ստեղծագործությունը հորդորում էր նմանվել թիթեռին եւ ապրել կյանքը այնպես, որպեսզի վայելենք ամեն վայրկյանը։ Չբողոքենք, այլ գոհանանք մեր ունեցածով եւ հիանանք շուրջը գտնվող հրաշքներով։ Ստեղծենք այդ հրաշքները եւ ապրենք սիրելով մեզ շրջապատող ամեն ինչը, որպեսզի մեր կյանքի վերջում էլ ոչնչի մասին չափսոսանք եւ հաստատ իմանանք, որ գնահատել ենք կյանքի ամեն մի պահը։ - Գրեք ձեր հիմնավորված կարծիքը ստեղծագործության մասին:
Միանշանակ ստեղծագործությունը շատ դուր եկավ եւ անչափ տպավորեց։ Գաղափարը հետաքրքիր կերպով էր մատուցվել եւ սիրեցի, թե’ գրելաոճը, թե’ հերոսներին, եւ թե’ նրանց աշխարհայացքները։ Ես նույնպես ցանկանում եմ կյանս անցկացնել թիթեռի նման՝ հիանալով եւ վայելելով։ Ստեղծագրծությունը լինելով մատչելի, գեղեցիկ եւ միարժամանակ թեթեւ ու տպավորիչ, մտածելակերպիս մեջ հետք թողեց, եւ նպատակ, որպեսզի վայելեմ կյանքիս ամեն վայրկյանը։
Անտառում՝ զառիվայրին, ծովափին մոտ, կանգնած էր մի ծեր կաղնի: Նա ընդամենը երեք հարյուր վաթսունհինգ տարեկան էր: Ծառերի այդ տարիքը հավասար է մարդկային կյանքի օրերին: Մենք արթնանում ենք առավոտյան, քնում՝ գիշերը ու երազ տեսնում: Ծառերի մոտ այլ է. նա ստիպված է արթուն մնալ տարվա երեք եղանակներին եւ քնել միայն ձմեռնամուտին: Ձմեռը նրա հանգստի ժամանակն է: Իր գիշերը՝ երկա՜ր գարունից, ամառվանից ու աշունից հետո: Ամառային տաք օրերին, փոքրիկ Էֆեմերաները (այդպես են կոչվում մեկ օր ապրող թիթեռները) պտտվում էին կաղնու շուրջը, վայելում կյանքն ու երկար պարելուց հետո հանգստանում կաղնու լայն տերեւների վրա:
-Խե՜ղճ, փոքրիկ արարած: Ողջ կյանքդ բաղկացած է այս մեկ օրից: Ի՜նչ կարճ է: Պետք է, որ թախծես, – այսպես էր ասում ծեր կաղնին ամենօր:
-Թախծե՞մ: Ինչպե՞ս, – թիթեռների հիմնական պատասխանն էր: – Իմ շուրջը ամեն-ինչ այնքան գեղեցիկ է, այնքան լուսավոր ու ջերմ, որ ես միշտ երջանիկ եմ:
-Բայց ընդամենը մեկ օր, հետո ամեն-ինչ վերջանում է:
-Վերջանո՞ւմ, – կրկնեց թիթեռը, – ինչպե՞ս է վերջանում: Դու նույնպե՞ս վերջանում ես:
-Ոչ: Ես գուցե ապրեմ քո կյանքի նման հազարավոր օրեր ու դա այնքան երկար է, որ դու չես կարող հիշել:
-Ես չեմ հասկանում, դու ապրում ես հազարավոր օրեր, իսկ ես՝ հազարավոր պահեր, ու ես երջանիկ եմ լինում: Արդյոք ամբողջ գեղեցկությունը վերջանո՞ւմ է, երբ դու մեռնում ես:
-Ոչ, – պատասխանեց ծառը, – այն շա՜տ ավելի երկար է տեւում, հավերժության չափ երկար, չեմ կարող անգամ ասել՝ որքան երկար:
-Դե, ուրեմն, – ասաց թիթեռը, – մենք միեւնույն ժամանակը ունենք ապրելու համար, միայն թե մենք տարբեր կերպ ենք հաշվում:
Ջանիկյան Արթենի 