Բոլոր մարդիկ ունեն ժպտալու ունակություն… Եվ բոլորն էլ ժամանակ առ ժամանակ ժպտում են: Չնայած, որ կան տարբեր տեսակի մարդիկ, որոնց մեջ մտնում են մարդիկ, որոնք միշտ ժպտում են անդադար, բայց կան նաև մարդիկ, որոնք շատ ուշ-ուշ են ժպտում, ավելի ճիշտ երբեք… Դե բոլոր մարդիկ էլ կարողանում են արտաքինից միշտ ժպտալ, չէ որ արտաքին ժպիտը բոլորին էլ տեսանելի է, բայց գիտի արդյոք որևէ մեկը, բացի այդ մարդուց, որը ժպտում է արտաքապես, թե ինչ է կատարվում այդ ժպիտի տակ՝ իր հոգու մեջ… Միգուցե՛ ասենք, որ այս մարդը միշտ ուրախ է, բայց չգիտենք, միգուցե այդ մարդը իրականաում շատ դժախտ մա՞րդ է: Եվ այո, ամեն ինչ կարող է խափուսիկ լինել և դու չգիտես իրականում նա տխո՞ւր է… թե երջանիկ… Շարադրությանս վերնագիրը ասում է, թե ոնց է ժպտում հենց իմ հոգին: Իմ կարծիքով, եթե մարդը կեղծավոր է ժպտում՝ դա երևում է, բայց երբ նա հոգուց է ժպտում՝ երևում է, որ նա իրականում երջանիկ է: Հենց այսպես էլ իմ դրության մեջ է , սակայն ես՝ հասկանալով, որ եթե կեղծավոր ժպտամ դա երևալու է, ջանում եմ ցուց տալ այն՝ ինչ որ կա հոգումս: Եթե ուրախ եմ՝ ժպտում եմ, իսկ եթե ոչ՝ ապա պետք չի կեղծավոր լինել և ցուցադրաբար ցույց տալ թե ուրախես… Սա կյանքի և մարդկային հարաբերություններում կարծես թե մանրուք է, բայց իրականում շատ կարևոր հատկություն է՝ անկեղծ լինել և կարողանալ յուրաքանչյուրս մեր՛ ներսում ունենալ մի լուսավոր հատկություն՝ հոգու ժպիտը: Եվ նրանով կարողանանք վարակել ուրիշներին, որպեսզի բոլորն էլ արտացոլեն ոգու ժպիտը և կարողանան ուրախությամբ բացականչել՝ Ո՜նց է ժպտում իմ հոգին…
Ջանիկյան Արթենի 